O día 21 de decembro, ás sete de tarde no Auditorio do Conservatorio de Ourense, celebrmos o festival de Nadal 2010.
 BO NADAL!!

Animaciones Trineo de Papa Noel, gif animados gratis.

Concerto Escola de Música Guillelme Brown
 1 de Decembro, 11:15 h , Salón de Actos


·        Breogán : Ritmo simple
·        Olalla Cid : Navidad
·        Shu Yang : Canción del Pajarito
·        Clara y Celia : Alligator blues
·        Sara Bello : Carnaval de Venecia
·        Laura Gamote : Hansel el flautista
·        Alexandre y Naiara : Dog-gone blues
·        María Rodríguez Ramos : Inquietud
·        Martín Barbado : Allegretto
·        Martín y Gonzalo : Donkey ride
·        Sabela Blanco : Recogiendo flores
·        Miguel Puga : Minuetto nº 1 de Bach

Semana da Ciencia 2010   

      A Asociación de Ciencia e Tecnoloxía Guillelme Brown saca á rúa proxectos do alumnado de secundaria, con motivo da Semana da Ciencia.
     O domingo 21 e luns 22 de novembro instalouse na Alameda do Concello de Ourense unha carpa onde visitar os traballos de investigación noveis e participar nun taller científico sobre a percepción.
     Os traballos foron recoñecidos e premiados na Exporecerca Jove de Barcelona, coa participación na Semana Mundial da Auga de Estocolmo (certame Stockholm Junior Water Prize) e na Miset Expo-Science Europe de Moscú (RUSIA).
      A Asociación de Ciencia e Tecnoloxía Guillelme Brown promove a divulgación científica entre o alumnado de Secundaria e OURENSE INVESTIGA é a primeira actividade que intenta proporcionar un novo foro científico e educativo a cidade, incentivando deste xeito a investigación e innovación nos estudantes máis novos.  
     OURENSE INVESTIGA está enmarcado dentro do programa nacional dos actos da Semana da Ciencia. Conta coa promoción do FECYT e a Consellería de Economía e Industria, e a nivel local, coa colaboración da Concellería de Educación de Ourense.

¡Felicidades os mozos/as polos seus proxectos!



Las alumnas de 2º de ESO: María Maslanka y Marta Álvarez  han sido felicitadas por el presidente de la Asociación de Profesores de Psicología de Cantabria, Rafael Margallo. Al finalizar su exposición de "Redes Sociales" durante las X Jornadas de Investigacion de Psicologia (celebradas el 11y 12 de noviembre) el público del auditorio se puso en pie para aplaudir el proyecto presentado.



Onte, 17 de novemdro, os alumnos/as de infantil, primaria e E.S.O. da Escola de Música, ofreceron un maravilloso concerto de piano, guitarra e batería.

      PROGRAMA

17 de Noviembre, 11:15 h , Salón de Actos

·        Antonio Iglesias : Españoleta
·        Lucía Bobillo y Xiana : Polka
·        Ainhoa : Canción popular hebrea
·        Paula y Alejandra : Scarborough fair
·        Aldara y Beltrán : Teresita de Jesús
·        María R. Vega : Play
·        Iria y Fabiola : Captown races
·        Lucía Ferreirós : La trucha
·        Xulián : Rock'n roll





Galiciencia 2010

Parabéns a todas as alumnas que participaron na GALICIENCIA 2010 polo excelente traballo realizado. Especialmente Ana Esteban B. e Uxía Fernández B. por acadar un novo recoñecemento o seu proxecto: Deseño dun sistema de climatización mediante ventás con cámara de auga (1º Premio do Segundo Ciclo de Secundaria e 1º Premio da Galiciencia 2010).


Os días 24, 25 e 26 de novembro realizouse en Ourense a Galiciencia 2010, nas instalacións do Parque Tecnolóxico de Galicia. A Galiciencia é unha exposición de proxectos de investigación de rapaces e rapazas de toda España. O Colexio Guillelme Brown presentou 5 traballos de alumnos/as de secundaria. Tamén asistirón ás visitas escolares o alumnado de secundaria e primaria os días 24 e 25.

Teatro en inglés "Cinderella"

Hoxe os alumnos/as de 1º, 2º, 3º e 4º de Educación Primaria asistirón en inglés a representación teatral de "Cinderella" en galego "Cincenta" no Auditorio Municipal de Ourense na sesión das 12:30.



Magosto

O pasado 12 de novembro celebramos no colexio o Magosto.

Comezamos cunha bonita obra de teatro que fixeron os nenos e nenas de 6º de primaria.
Despois os rapaces de 3º e 4º da ESO prepararon un circuíto de xogos populares polo que foron pasando todo los cursos. Cando rematamos de xogar fixemos cinco fogueiras por distintas zonas do colexio, comemos bocadillos de chourizo e tortilla acompañados ao final con ricos postres: froitas, donuts e castañas asadas. Ao final cantamos cantigas populares e bailamos todos xuntos ao redor dunha fogueira.
PASÁMOLO XENIAL!!!

Roma

Roma


Fue un viaje en el cual mezclamos cultura (visitas a monumentos, museos e iglesias) y diversión (pasear por una ciudad desconocida a nuestro aire, estar con nuestros amigos). Aunque  muy cansados ya que nos pasamos todo el día de  un lugar a otro., ese esfuerzo se vio recompensado ya que Roma es una ciudad única.

Salimos el día 15 desde el aeropuerto de Santiago y después de dos horas de vuelo llegamos al aeropuerto de Ciampino. Cuando todos teníamos nuestro equipaje nos fuimos hacia el bus que nos estaba esperando en el aparcamiento. Durante el pequeño trayecto hasta  el hotel pudimos apreciar numerosas ruinas de palacios, acueductos etc...  y darnos cuenta de que ya no estábamos en Ourense …. ¡Estábamos en Roma! Nuestra aventura no acababa más que empezar. Al bajarnos del bus quedamos asombrados con las ruinas de la antigua muralla de la ciudad, ya que el hotel estaba delante de una de las puertas de ésta, La Porta Maiore. Después de dejar nuestro equipaje comenzamos a visitar la ciudad. Ya era de noche, con las calles iluminadas, pero nosotros salimos a visitar la ciudad. Primero vimos La Fontana de Trevi uno de los monumentos más conocidos y visitados, después llegamos a Plaza España y tuvimos tiempo libre para comer y visitar lo que quisiésemos. Volvimos a nuestro hotel y durante ese trayecto pasamos junto a  numerosos palacios, uno de ellos la residencia oficial del 1º ministro Italiano.  Al llegar  al hotel, nos fuimos a descansar.                                                                                                  

Segundo día: siete de la mañana, aún con las sábanas pegadas, madrugamos para poder ir a visitar la ciudad del Vaticano. Nos vestimos, bajamos al comedor, tomamos un buen desayuno para coger fuerzas, fuimos a la parada del bus que estaba junto al hotel. Algunos compramos agua y otras bebidas para aguantar la jornada ya que hacía mucho calor y ¡sólo eran las nueve de la mañana! Después de todo esto cogimos un bus que nos dejó a escasos metros de la plaza de San Pedro. Al  llegar, nuestro profesor de historia, Jordi,  nos explicó un poco la historia del Vaticano y nos hizo una breve introducción de lo que íbamos a ver en el museo. Después nos sacamos fotos delante de la Basílica de san Pedro y entramos en el museo; vimos numerosas esculturas,  capillas, pinturas, y finalmente… la capilla Sixtina. Algunos compramos souvenirs. A continuación, entramos en la Basílica de San Pedro y visitamos sus catacumbas. Se nos fue la mañana y  nos fuimos a comer y hacer compras para tener un recuerdo de aquella visita en las tiendas y restaurantes próximos, que eran muchos.  Por la tarde visitamos el castillo de Sant´Angelo, paseamos en torno al río Tiber y vimos la embajada de España en el Vaticano, ¡un gran palacio!.

Esa misma tarde estuvimos en la iglesia de San Luis de Los Franceses, en la que contemplamos cuadros de Caravaggio, y cerca de allí el famosísimo Panteón, posiblemente el  monumento que más me gustó e impactó de Roma, por su forma circular. Después seguimos caminando y  llegamos al final de nuestra ruta: la Piazza Navona. Allí cenamos y dimos una vuelta a nuestro aire en esa zona. Sobre las diez salimos y pasamos junto el Coliseo, la columna de Trajano, los foros de Roma, anticipando la visita del día siguiente, y también vimos el monumento a Víctor Manuel: un monumento de 137m de ancho por 70 de altura con majestuosas columnas de mármol blanco y grandes escaleras. Finalmente  llegamos al hotel, una vez ahí jugamos a las cartas y pasamos un rato charlando hasta dormirnos.



Cuarto  día: era nuestro último día en esta ciudad ya que al día siguiente nuestro vuelo salía a la mañana. Pasamos toda la mañana y parte de la tarde en la Vía Appia, donde caminamos mucho y visitamos las catacumbas que nos parecieron  espectaculares y aprovechamos al camino de vuelta, ¡cómo no! para ver unas ruinas más: las termas de Caracalla. Por último nos quedamos en una zona próxima al hotel donde  cenamos más relajados, aunque, ¡cómo no! Aprovechamos para ver el éxtasis de Santa Teresa en una iglesia del barrio.

Ya habían pasado cinco días, nos llevamos con nosotros muchos recuerdos y partimos de vuelta a nuestra ciudad, Ourense.                         







     Rodrigo Barreiro Regueiro




Publicado por: Álvaro e Andrés(1ºESO)

XV CROSS Guillelme Brown


Fotos XV Cross Guillelme Brown na categoría de Pais e Nais.

Fotos XV Cross Guillelme Brown na categoría de Infantís e Cadetes

Fotos XV Cross Guillelme Brown na categoría Absoluta

CONCURSO CALABAZAS 2O10

Halloween Songs By Pre-School

Excursión á Ribeira Sacra

No pasado curso realizamos unha saída á Ribeira 
Sacra. O primeiro que fixemos foi visitar o Concello
de Luíntra onde fomos recibidos por un afiador que
nos falou de como traballaban indo de pobo en pobo
afiando coitelos, tesoiras... Agora xa non queda case
ningún.


Máis tarde iniciamos unha andaina de máis de catro
quilómetros. Empezamos nas mámoas da Moura que
son unhas sepulturas megalíticas de máis de 4000 anos.
O sendeiro polo que pasamos estaba poboados de enormes
castiñeiros aos que xa se lles empezaban a caer os ourizos.
O camiño tiña bastantes dificultades pois era todo unha
pendiente que nos levaría ata o mosteiro de San Estevo.
Despois chegou o momento de repoñer forzas. Cada un de
nós levaba a súa comida e todos compartimos un momento
moi agradable e divertido. Unha señora incluso nos deixou
xogar na súa finca onde tiña columpios.
Despois collemos o autobús para ir ao
catamarán que nos esperaba no río Sil.
Empezou a chover con forza pero iso
non importaba moito. Todos quedamos
impresionados coa paisaxe.
Xa era hora de voltar para o Colexio.
A verdade é que foi un bo inicio de curso.

O outro día o grupo: Conservatorio histórico de Santiago, visitaron aos nenos de primaria.
O seu obxectivo foi ensinarlle aos rapaces os valores (respeto, solidaridade...).Levan dende o 2005 sendo cooperativa. Gústalle moito traballar con rapaces, pois xa levan visitados máis de 90 colexios.
Según din levaron unha boa impresión do colexio, porque nos portamos bastante ben (colaboramos , participamos... e sobre todo diveritímonos moito coas actividades que nos propuxeron).
 Tal e como di o nome, son de Santiago e estes días están a percorrer os colexios ourensáns
Interpretaron a historia de "Os Músicos de Bremen. Tamén interpretaron dúas cancións e unha pequena interpretación que trata da responsabilidade e tamén doutros valores moi importantes... ao igual que as dúas cancións nas que participamos. 

Cuento de Navidad

Había una vez un niño llamado Ricardo que quería saber cómo eran los “Reyes Magos”, entonces decidió que debía hacer un plan. Después de pensar, pensar y volver a pensar tuvo una idea: “Se escondería en un hueco que hay en el salón, lo taparía con una manta y esperaría.”
Cayó la noche y estuvo esperando en su cama a que todos se durmiesen. Cuando todos se habían dormido, salió de la cama, bajó las escaleras y se escondió en el hueco y esperó y esperó, hasta que oyó unos ruidos que bajaban las escaleras... ¡Eran sus padres!, pero… ¿Qué hacían allí?
Al día siguiente bajó con una cara triste, abriendo los regalos, sus padres le preguntaron:
_ ¿Por qué no estás alegre?
_ No estoy alegre porque los
“Reyes Magos” no existen.
_ Pero Ricardo aunque los
“Reyes Magos” no existan,
siempre estarán en tu corazón.

Y así fue como Ricardo
siempre siguió disfrutando
de la magia de la Navidad.

            

ESTES TEXTOS SON OS GAÑADORES DO CONCURSO LITERARIO DO ANO PASADO:
1º PREMIO
O MEU RETRINCO

A historia que vou narrar comeza dende que teño memoria e vouno adicar ó meu avó.


 
Eu vía o meu avó coma un superheroe xa que m ensinou moitas cousas que sei. Cando miña nai me levaba a casa dos meus avós eu víao coma un xogo, xa que cando entrara pola porta ía a ir correndo cara os brazos do meu avó e comezaríamos a xogar cos meus xoguetes, ó dominó ou calquera cousa que se lle ocorrese a el. Nunca esquecerei eses días fríos e húmidos de inverno que pasaba xunto meu avó, xogaba comigo ou mesmo día que ensinoume a asubiar, o cal me custou un montón pero o final o conseguín e conteillo aso meus pais coma un grande logro.
Unha das cousa que mellor recordo era cando ía ao pobo cos meus pais e avós nos invernos e veráns; nuns deses días na casa do pobo e, que recordo coma se fose onte; foi cando o rematar a fin de semana e meus pais e mais eu estabamos listos para marchar e cando xa estaba a piques de subir o coche mentres meus pais gardaban a equipaxe meu díxome dende o xardín:
_Inés- díxome cun sorriso
_Que?- preguntei
_Sabes o que significa morcego?- preguntou
_Non- contestei
_Pois cho vou dicir…-dixo tranquilamente- significa rato cego voador; o mor (rato en portugués) cego (cego voador)
_Significa iso?- preguntei con curiosidade
_Si, non  esquezas- dixo despedíndose
E dende entón non o esquecín,  é máis non o esquecerei.
O día máis tráxico da miña vida foi cando finou, sentíame totalmente perdida sen guía pero grazas á miña familia atopei outra ponte por onde seguir.

DEDICATORIA:
Grazas avó fuches o mellor e nunca
esquecerei o que me ensinaches.
Sabes que é o mellor? Que segues vivo
no máis profundo do meu corazón e é a parte máis grande.
RECORDAREITE SEMPRE!!           
                                                     Inés.

 
 2º PREMIO 

A TAREFA DE ANA

Era unha noite escura e fría, Ana saíu da súa casa agochada entre as sombras protectoras que lle brindaba a fachada irregular do seu edificio “Esperemos que non me visen” pensou. Correu pola finca da vella casa dos seus pais rogando que non notase ninguén a súa fuga nocturna, o castigo podería ser un candeado na porta do seu cuarto... o cal conleva deixar de ver a Nicolás.
Nicolás... a simple Idea de deixar de velo páralle o corazón a Ana... Hai xa un ano que se están a ver en segredo cada noite no mesmo claro do bosque, un claro que se converteu xa nun monumento ao amor non permitido, ao romanticismo...
            Sigamos con Ana. Aquela escura noite correu por entre as árbores recorrendo o camiño de sempre, apartando as polas que lle percorrían a cara, estaba impaciente por chegar, tiña un presentimento que non lle deixou acougar durante todo o día, “tranquilízate parva” dicía para si mesma “é só unha sensación sen máis”. Chegou cinco minutos antes das doce, a hora de sempre que podía saber polas campás da igrexa; sentou nunha rocha e agardou.
                De súpeto unha sombra moveuse entre as árbores “Nicolás? Es ti?”... ninguén respondeu... “Nicolás?... Amor?”  ... Máis silencio...  “Sería unha rama movéndose” pensou a boa de Ana. Ela non quería recoñecelo consigo mesma pero estaba comezando a asustarse.
                Chegaron as doce e pasaron, e Nicolás non chegaba. “Onde estará?” preguntouse.
-          Non vai vir o teu amor nena.- dixo unha voz detrás dela
-          Quen anda aí?!
-          Unha pobre vella errante que se perdeu nesta noite escura.- continuou a voz
Unha sombra aproximouse de entre as árbores ata chegar ao claro do bosque, case sen luz debido á falta de lúa.
-          Como que non vai vir?- inquiriu a moza.
-          Os corvos voan baixo sobre a súa casa.
-          Que quere dicir?!- Ana estaba aterrada
-          Nunca volverás  velo
-          QUE?
-          Dixéronmo as estrelas...
A rapaza podía adiviñar un longuísimo pelo prateado caendo polas costas da vella, un nariz prominente saíndo das faccións da cara chea de engurras anteriores ao nacemento incluso de Ana.
-          Basta! Non sei quen é vostede nin por qué coñece ao meu amado pero non me importa. El virá! Xuroumo!
A vella aproximouse á moza e colocoulle algo na man dereita.
-          Son meiga, se non me cres a min cre á natureza. – E liscou dando as costas a Ana dun modo lento e fantasmal .
En canto se recuperou da conmoción provocada polo inesperado encontro, a nena abriu a man e descubriu unha pequena semente que crecía a un ritmo sorprendente; saíanlle follas verdes, as raíces enroscábanse entre os dedos da rapaza, a cal non podía soltar aquela planta. A planta creceu e creceu ata transformarse nunha árbore pequena que saltou do seu podio de carne cara ao chan, onde seguiu desenvolvéndose.
Ana non podía deixar de observala... era tan verde, tan misteriosa, tan outonal... Da planta saíu unha discreta flor da que pendía unha nota de papel de seda escrita con letras estilizadas. Dicía así:
“ A soidade da branca azucena transforma as súas penas en pinchos”
Ana comprendeu a misteriosa frase no momento en que a pálida flor se tornou nun ourizo verde con agullas afiadas, dentro do cal había tres froitos castaños, redondos e con boa pinta, xunto a eles rezaba outra nota: “Estes froitos son a esperanza, a  ilusión e o amor, devólveos á terra para que florezan e régaos coas túas bágoas desesperadas para que tomen conciencia do seu valor na vida”.
A nena fixo o que a natureza lle mandaba e depositou os tres froitos na terra , un a carón de outro, e ela deitada preto, chorando pola súa perda, deixándose morrer naquela soidade; rezando porque aqueles froitos madurasen cedo e evitasen que a ningunha rapaza lle ocorrese xamais o que a ela, entregando a súa vida e o seu corazón á tarefa que lle encomendou a nai natureza, morrendo para dar vida á esperanza, o amor e a ilusión coa súa desesperación, o seu mal de amor e as súas ilusións rotas.
Por iso agora nas mesmas datas nas que Ana se entregou ao sono eterno comemos froitos coma os que ela sementou aquela noite, a carón de unha fogueira que nos brinde a calor que non lle brindou á rapaza o seu amado aquela escura noite...                                                                                                         
 Beatriz López Gómez 4ºESO
    A miña vida e a túa:
Ola, eu chámome Lucía e nacín en España, encántame xogar ao fútbol, voleibol, correr, xogar ao béisbol, en xeral, gústanme moito os deportes porque é a miña forma de divertirme nos momentos de lecer, e disfrutar cos meus compañeiros e amigos, a parte de poder mellorar e poder ter un futuro. Tamén me gusta moito levantarme e encender o reprodutor de música cos grupos e cantantes que máis me gustan como Michael Jackson, MC magic, Good Charlotte, Tokio Hotel cada paso que dou fágoo co ritmo da música, coa súa base, porque me axuda a esquecer os problemas, e  a disfrutar. Cada vez que vou pola rúa podo ir escoitando música co meu IPod. Outra cousa que me gusta moito é o ordenador, alí gardo todas as miñas cousas persoais: fotos, vídeos meus cos meus amigos, mensaxes, música case todos os días estou no ordenador, falando cos meus amigos polo Chat, mirando as novas fotos que soben no “Tuenti” sobre a fin de semana. O ordenador tamén o uso para buscar información para os traballos, ver as noticias, porque a  televisión nunca ou case nunca a vexo, porque a verdade, non me gusta moito. Tamén aproveito para ler un pouco antes de durmir, pero non os libros do colexio, se non libros  que me gustan a min persoalmente.
Fatma é unha nena do Sahara, cando é verán vai á mesma praia ca min e pasamos moito tempo xuntas. Ela non ten pais, ten moi boa educación, a pesar de non poder ir a un bo colexio, pero vai a un para nenos coma ela. Case nunca pode xogar ao voleibol aínda que lle gusta moito, e cando é verán quere quedar asta as doce da noite xogando, porque quere disfrutar polo menos un mes ao ano. Ela non ten ordenador, polo tanto non pode ter as súas cousas alí, nin buscar información para clase, ten que consultar as enciclopedias dunha biblioteca da cidade (se teñen). Cando viña á  miña casa eu deixáballe o ordenador e gustáballe moito xogar. Ensineille os meus CD´s e quedou moi sorprendida, encantáronlle.
O que máis me gustou é que a xente como Fatma, sorpréndese e agradéceche todo, son moi  moi boa xente e merecen un mellor trato.
Lucía Rivera, 3º ESO

           

Érase una vez una niña llamada Hon Yao y otra niña llamada Bo Ci Chan. Eran dos niñas que vivían en un orfanato porque cuando nacieron las abandonaron. Vivían en China, en la provincia de Xiansi. Bo Ci Chan fue adoptada por la familia de una niña llamada Iria y Hon Yao fue adoptada por una familia de una niña llamada Claudia. 
Para recogerlas tenían que hacer un largo viaje hasta China que consistía en ir de Madrid a Helsinki, la capital de Finlandia,  de Helsinki a Shangai y de Shangai a Xiansi  porque en el hotel de Xiansi les entregarían a sus hermanitas.
Claudia e Iria se conocieron porque el avión que tenía que ir de Helsinki a Shangai no pudo despegar por un fallo técnico, por lo que la compañía aérea les invitó a un hotel en Helsinki y les consiguió billetes para ir de Helsinki a Londres y de Londres a Shangai. El  viaje iba a durar trece horas pero como ir a Londres era retroceder fueron en total dieciséis horas. Mientras las familias que iban a Xiansi esperaban por el bus Claudia le preguntó a Iria :
_ ¿Te gustaría vivir una aventura?
_ Sí.
_ A mí también, pero… ¿No te has dado cuenta de que ya la estamos viviendo? Vaya,  mi pregunta trampa la ha fallado alguien.
_ ¿De dónde sacas esas preguntas trampa?
_ De un libro que tengo en Málaga.
Las nuevas amigas se empezaron a hacer preguntas en el autobús, mientras iban al hotel de Helsinki. Iria le preguntó a Claudia:
_ ¿Por qué te pareces tanto a las niñas chinas? y Claudia contestó: _ Porque yo también soy China y adoptada.
Cuando llegaron al hotel conocieron a otra niña llamada Silvia que era española,  dejaron las maletas, se fueron a cenar y después a dormir.
Se levantaron a las cinco porque el vuelo de Helsinki a Londres salía del aeropuerto a las siete. Llegaron al aeropuerto, facturaron las maletas, etc. Después subieron al avión y el vuelo duró 2 horas hasta Londres. En Londres se cansaron de esperar y ¡al fin! subieron al avión que las llevó a Shangai. El vuelo duró 12 horas, por lo que aprovecharon para jugar, comer, charlar, dormir…¡Bien, bien, bien!, ya  estaban en China, muertas de cansancio.
En Shangai les esperaban dos simpáticas guías Chinas que se llamaban: Berta y Susana. Último avión con destino a Xiansi. ¡Preparados para el despegue!, ¿Qué pasa, qué pasa? Este trasto no se mueve. Se oye una voz que dice en Chino y en Inglés, algo así como “Desalojen el avión”. Iria pregunta a las guías: ¿Por qué tenemos que bajar?, ¿Cómo haremos entonces para llegar a Xiansi?
Estuvieron en Shangai, rodeados de Chinos, sin entender nada y agotadas, encerradas en este aeropuerto y con las pitufas esperándolas en el hotel. Después de 5 horas despegaron sin ningún problema, aunque llovía mucho.
Después de dos días de viaje desde Ourense, consiguieron llegar al hotel de Xiansi a las 9 de la noche y ¡Qué emoción, nervios, alegría! les entregaron a sus hermanitas, como tenían mucha hambre, les dieron de cenar a las niñas y las acostaron. Ahora empieza la auténtica aventura de las protagonistas porque ¡al fin! Ya son hermanas mayores.
Para los lectores que quieran saber más sobre esta historia, deciros que Bo Ci Chan es como se llama mi hermana en Chino y el nombre que le hemos puesto es Sabela.
Así finalizó mi viaje de ida a China y la recogida de mi hermana.
Autora: Iria

Seguidores

Datos personales